agora o vento trátate coma un leproso
arráncate de ti
e veste de mañá cedo
sen aquela parte tan túa
que á alba acollía o descanso das andoriñas.
pasou a primavera concentrada
no seu traballoso anoar de brotes
marcando con cruz vermella as portas de todo o que florecería
salve regina
e antes de irse
miroute con compaixón baixou a vista e choveu o seu último
ballón
o que dá a cada flor o seu perfecto estilo
salve regina salve.
atemorízate a sombra que xa non tés?
o sol busca os teus ángulos antigos
de verdade intenta
pero xa chegou ese día
en que a túa cortiza espectral
ve os nenos do pasado xogando nas túas pólas
xa te quedaches frío meu rei
entraches na palidez
e a morte é un monocromo irreversible a ausencia de toda
color.
si
a ti
atemorízate a sombra que xa non tés.
a gravidade mantente en pé por pena
pon as súas maus por baixo da túa raíz
humildemente
foi ela quen viu
os miles de formigas no seu éxodo o insecto crepuscular
dicíndoche adeus
emocionado.
a gravidade ponche
as súas maus por baixo.
aínda has de tardar
en comprender
qué é o que che pasa.
oes cada vez máis lonxe o tuntún do corazón do grilo
a carne perturbada da cadela en cío o rosado olor da zorra
e xa case non percibes ese intre de tal temor
que todo ten antes de abrir o día
pregúntaste
interrogas a madeira
as vetas que naceron antes despois os teus inxertos
apelas ós teus círculos que gardan en segredo a túa idade
miras
desesperado o pequeno berce que foi feito cunha parte de ti
suplicas
e suplicas
pouco importa
xa ves
ninguén responde.
acaso o único que sentes
é que te estás facendo exterior a ti.
con qué aflición
se alongan os teus brazos decrépitos
que non esperan nada
es unha catedral
es unha catedral
sentenciada pola esclerose.
a neve doéche se cae
manca ata a tardiña que pode pasar pensando nas súas cousas
pode ferirte o espirro da fécula
e ser unha tortura
o pestanexo dun astro e o peor o peor sen dúbida
o abrazo mortal dun neno que che rodea o tronco cos seus
braciños.
a neve volveuse en verdade
un peso
insoportable.
non se aparta de ti este cáliz
o inverno ensáñase contigo todos o vemos
introducir coitelas de xeada nas túas cicatrices.
con paciencia
agardou
ano
tras
ano
a verte así
estás
tan
dé
bil
que
case
non
es
tás
.
.
.
abátese sobre ti
non te deixa refolegar baixo o seu zarpazo
a Aguia Imperial do frío
que alardea das inclemencias do seu espírito.
é a maldita estación do odio
que cumpre
a súa palabra
e o seu ciclo.
o paxaro que fixo en ti o seu niño
xa ve partir as súas crías medradas
é o efecto migratorio de calquera alma madura.
tamén da túa.
amén.
o carballo mide
desde sempre
a súa sombra
o seu esplendor comparándose contigo
hoxe
lanza unha landra ó outro lado do abismo
o trazado infinito da curva
en memoria túa.
o nome do meu primeiro amor escrito a navalladas sobre ti
e a túa pel
sentimental
a única que entendeu que aquelas letras rudimentarias
eran un alfabeto sagrado.
amén.
non se deixa abstraer a túa imaxe
no bosque a túa misericordia move as copas coma un vento
lixeiro
non es símbolo de nada que non sexas ti
árbore soa pobre pequena bestia
que fas ulular a terra e a min
amén amén dinos quén somos.
qué absorto estás
mentres a peste
acaba de roer a última folla
do teu credo caducifolio
e eu só non rezo ante ti porque non rezo ante nada.
pero a noite é capaz de expirar por ti.
tantas veces deixou o seu sono colgado dunha galla
mentres facía os seus traballos escurecendo a herba
tantas veces viches cómo remexía coas súas maus suxas
o subconsciente dos homes
tantas
que a noite non aguanta sen ti
e o seu amor inconfesado
é capaz de tirarse ó día por un barranco
a noite diche amén e chora sobre o meu ombro
como a primeira viúva da historia vestida toda de loito.
é o destino de todos un brazado de leña?
a pira ritual que purifica antigas dores?
o alimento do lume
a calcinación do rancor
e á fin un pó lixeiro
suspendido do ar
ó que só se lle concede o raciocinio xusto
pra obedecer o vento e saber gardar
as súas partículas
coma un rabaño tan dócil.
dígoche amén e a orde de corazón para que partas
e non mires atrás onde quedan á vista as túas raíces
e todo o teu ser seco dígoche amén tamén a pedra gra cho di
e a ánima que busca o grao de ouro na tulla do trigo amén
dígocho a ti
amén
tamén a min mo digo
no rictus que me ha ver morta
un día pola mañá calquera
xusto por onde empeza o mundo a chover
a aira natal de todos
os que se van contigo
dígoche a ti amén
tamén
a min
mo digo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario