Os POETAS DECLARAMOS O ESTADO DE URXENCIA ANTE A A USURA E A MEZQUINDAD DO PODER
Caricatura de SIRO
A POESÍA VACUNANOS CONTRA A IMBECILIDADE E Ou MEDO
Os poetas contra a usura. A usura é o cancro do mundo, contra a servidume do diñeiro. A usura é pecado contra natura.
Canto pode custar un amencer ou un neno, canto diñeiro custa un río, un mar, un labirinto, un día de verán ou unha man, canto nos vai a custar a usura. Que se pode dicir co diñeiro que non sexa árida area, que deserto diredes que vén agora. En cantos idiomas querémosnos/querémonos, sóbrannos os idiomas para nomear a impostura, a usura ocupa o lugar das flores e os paxaros non cantan xa a primavera. Dá vergonza vivir na escombrera da usura, na escoria financeira apágase a luz das estrelas e as palabras tremen de vergonza. A luz enche a terra de recordos pero a usura fai estalar a nosa memoria, a dor do diñeiro chama á morte. Naceremos sen mans, a cobiza cortaranos as mans e cemiterios de usura serán as nosas cidades. Pero quédanos a palabra: a usura é pecado contra natura.
A usura é o mundo ao revés, no mundo da usura os lobos son os bos.
Usura obriga a pedir perdón por ser pobres. A pedir perdón por vivir. A usura parece querer dicirnos : Somos especialistas en gaiolas, si non temos a súa gaiola farémoslla mentres espera. Témolas tan discretas que vostedes apenas as notan, tamén as temos para discapacitados e para soldados mortos. Temos unha gaiola para cada un. A usura chámalle á humillación asistencia social, á mentira liberdade de expresión, ao converternos en cousas nivel de vida, ao despedimento reconversión, a volvernos tolos chámalle higiene mental, ao roubo economía nacional, ao espectáculo da confusión chámanlle publicidade e á tiranía democracia.
A usura traballa con eficacia, imponnos necesidades artificiais, abarrota a nosa vida de armatostes, acumula coñecementos para unha tecnoloxía subornada. A ciencia dedícase a estudar canto tempo quédalle ao planeta, porque é cuestión de tempo que haxa que abandonalo, que haxa que deixarllo aos miserables. A usura non deixa que sexamos felices, fainos insolidarios e non nos sentimos queridos e enchémosnos/enchémonos de odio.
Os poetas contra a usura. A usura é o cancro do mundo, é pecado contra natura.
Queridos amigos e amigas, compañeiros e compañeiras, aqui e hoxe, ignoramos aos malditos administradores da miserable abundancia. Saudámosvos un abril máis, un novo abril de cravos como puños.
O inverno foi longo, duro, frío...pero chegou a primavera, inevitable e xenerosa, encarnada de presentes cheos de porvir.
O duro inverno tamén é aliado dos que resistimos a adversa e estéril usura.
Sacámoslle partido, dános tempo para pensar, para atopar os nomes, para saber das raíces de tanta ignominia, de tanta falacia. Ábrenos o tempo da lumbre, dos fogares acesos, o tempo das longas conversacións nas súas longas noites, onde a tenrura e a pedra, a rama espida e o silencio, fecundan baixo as ardentes neves, as sementes que hoxe magníficas e furiosas énchennos de esperanza.
A poesía mece o mundo e fai do aire o colo dos voos.
A poesía é algo comunal é insumiso.
É un resto da índa non desmentida primeira, cega unidade; e por un intre pon o home ao
marxe do medo, inda dentro do medo, e salva como o amor.(De Uxio)
NUNCA EMPEÑAREMOS A NOSA PALABRA. Os poetas han de ser libres i estar máis alá de toda fidelidade proposta. E xa que ninguén resiste estar sempre nela, han de estar polo menos en disposición de ir ou de tornar á FRONTEIRA onde se fai o home novo...... A Poesía é UN MENESTER DE FRONTEIRA. (Uxio)
DEFENSA DE LA ALEGRÍA
Defender la alegría como una trinchera
defenderla del escándalo y la rutina
de la miseria y los miserables
de las ausencias transitorias y las definitivas
defender la alegría como un principio
defenderla del pasmo y las pesadillas de los neutrales y de los neutrones
de las dulces infamias y los graves diagnósticos
defender la alegría como una bandera
defenderla del rayo y la melancolía
de los ingenuos y de los canallas
de la retórica y los paros cardiacos
de las endemias y las academias
defender la alegría como un destino
defenderla del fuego y de los bomberos
de los suicidas y los homicidas
de las vacaciones y del agobio
de la obligación de estar alegres
defender la alegría como una certeza
defenderla del óxido y la roña
de la famosa pátina del tiempo
del relente y del oportunismo
de los proxenetas de la risa
defender la alegría como un derecho
defenderla de dios y del invierno
de las mayúsculas y de la muerte
de los apellidos y las lástimas
del azar
y también de la alegría
Loa Da Dialéctica
Con paso firme paséase hoxe a inxustiza.
Os opresores dispóñense a dominar outros dez mil anos
máis.
A violencia garante: «Todo seguirá igual.»
Non se oe outra voz que a dos dominadores,
e no mercado grita a explotación: «Agora é cando
empezo.»
E entre os oprimidos, moitos din agora:
«Xamais se logrará o que queremos».
Quen aínda estea vivo non diga «xamais».
O firme non é firme.
Todo non seguirá igual.
Cando falen os que dominan,
falarán os dominados.
Quen pode atreverse a dicir «xamais»?
De quen depende que siga a opresión? De nós.
De quen que se acabe? De nós tamén.
¡Que se levante aquel que está abatido!
¡Aquel que está perdido, que combata!
Quen poderá conter ao que coñece a súa condición?
Pois os vencidos de hoxe son os vencedores de mañá
e o xamais se converte en hoxe mesmo.
Con usura se hincha la línea
con usura nada está en su sitio (no hay límites precisos)
y nadie encuentra un lugar para su casa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario