sábado, 12 de noviembre de 2011

OTOÑO ADORA EL SEXO DE LA LUMBRE

y LEEREMOS LA VIDA Y LA MUERTE EN LOS SIMBOLOS QUE LA LENGUA TALLA A PARTIR DEL CORAZON DEL MUNDO DONDE MI CORAZON DESPIERTE.
LEEREMOS A GEORG TRAKL
Lunes, 21 de Novembro del año 2011, as sete e media do seran




EL OTOÑO DEL HOMBRE SEÑERO


Viene el oscuro otoño con fruta y plenitud
destello amarillento de aquel verano hermoso.
Un puro azul se evade de su viejo ataúd
y de leyendas lleno, suena tan armonioso
el vuelo de las aves. Vino claro. Quietud
colmada de respuestas a un preguntar penoso.


Surcan aisladas cruces la desierta colina
y en el bosque rojizo se pierden las ovejas.
Por el cristal del agua lenta nube camina.
Gesto del labrador, trocado en calma. Cejas
azules de la noche tocan cual ala fina
negruzca tierra y seca paja de pobres tejas.


Vuelve a la tibia casa  un mudo resignarse.
Pronto anidan estrellas en la cansada frente.
De los ojos dolidos, que azules han de amarse,
los angeles se alejan. Del sauce quedamente
cae el rocio negro. Canta el juncal. ¿Salvarse
de aquella muerte fria? Oh mi temor, ¡detente!


(del libro CANTOS DE MUERTE, publicado por seix barral
traduccion de Angelica Becker)

UN HERMOSO POEMA, de Estremas, de ANA ROMANI

(DE ESTREMAS)                           

                                                             Desde el desierto
                                                             Pues allí ha de nacer un clamor nuevo
                                                                                                 Jose Angel Valente
ESTE POEMA é unha mole oceánica
que con furia apaixonada escavo no deserto

                               -non a esculpo      desvéloa-

e o deserto estrema arqueada no horizonte

                                                          convexa

nada de soidade     baleiro ou intemperie
senón lucidez de fósiles amados
que na ausencia da súa celebran esta carne

                                  -a miña         o corpo que desato-

É carnica de corpos agrestes que poboan o meu labio
este poema
e o la bio memoria e voz que asi se precipita

                                  - o eu en vos destémese-

fala dos manglares   dos usos do poema   da rabia desatada

                   -A duna é esta nación de silice que nos move-

A sospeita abre un oco á túa beira
como sé so fose aire isto que rebenta
á de numero seriado
única voz
restos


Na sospeita non deambulo
deixo dicir
desato as trenzas das voces que me encarnan
e son todas
eu
                            e son a carne   os espellos
                            os nervios que desligan
                            o precepto do poema



E digo: ósos que acariño
fermosas osamentas ardidas no deserto
rede de poros      meus afectos
ámbar que atesoura a pulsión desta revolta
e vida que proclama
E se digo mineral ando nas raices
na cerna desta furia     na vida que resiste
                                vibratil e latente
nos fósiles da duna      

                        - esa nación de sílice-   

E non por iso sufro

Falo do clamor
e das marcas que nos corpos baleirados sela a reixa
falo do ruído o ruído o ruído  o ruído
e do pulo que latexa
no silencio de uadi al hitan
da furia celebrada
desta xubilosa mole oceanica que escavo
e se desvela
e é poema

martes, 8 de noviembre de 2011

Tomas, amigo inolvidable, que cerquita estas siempre





Me entero de la muerte de Tomas Segovia, amigo ancho y breve, conocido por la mano de Horacio, compartida amistad con Guillermo y con su mujer Luisa. Ferrol fue el paisaje de un encuentro inolvidable por la humilde y rotunda luz de estos acantilados insomnes que en este momento alivian la pena con su laboriosa indiferencia. Todos los naufragos y todos los nomadas tienen su cancion y su isla del tesoro.
Un saludo con el luto de nuestra bandera de humo.
Un abrazo de tierra como un bocado en este cielo tan siguiendo tus pasos, plagiando todo el otoño que cabe en una hoja tuya ardiendo en mis ojos.
Inolvidable traductor de todas las cosas y de sus adorables silencios.

viernes, 4 de noviembre de 2011

lendo a ANA ROMANI


MIRÁBANNOS ÓS LABIOS E ASUSTÁBANSE

ésa é a leoa que vagabundea en circulos polares
a que brama en desvarío ártico a súa mudez
de minifundio

¿Cal a razon que se acompase ó incendio?

Baixaron por min as eguas desde o alto enlouquecidas
sen luz a s familias que esperan
tamen so talos dos amantes se impacientan



                     Os estados inclinados non toleran as garzas
                      na sua horizontalidade de aire hai algo que repele


Pero a felina non é nin do frio
só quebranto
un alarde de vontade que se enquista na daga

incomprensible e estraña



"Minteme
Que nada posúa do glaciar
tampouco a estrábica dor
instaurada"

Indague
como moldea o frio o seu corpo sedado
de que maneira se sobrevén o estigma
                                                                   galopando
e intente despois
o incendio na boca
que devasta




E ninguén quentaria as mans nas lapas

ártica           a          consciencia
        
                                                      e mutilada


                                          (de ARDEN)

jueves, 3 de noviembre de 2011

Estremas, de ANA ROMANI

TRAFEGANDO RONSEIS: Estremas
"Empecemos o ano con poesía, mellor, con poesía galega. A miña última lectura é Estremas,
de Ana Romaní. Unha ollada que nos devolve a case caída abismal, unha procura dende
o máis fondo ata chegar á beira. Porque vivimos na estrema, ou non. Porque vivimos no deserto,
e escollemos a devastación. Porque o estremos é o ruído e mantemos a calma."

Ana Romani é a nosa proxima guia, a nosa Beatriz, da súa man, da súa voz, das súas palabras,
percorreremos os circulos do silencio, da terra, do amor e da pena. todas as beiras
e as súas oceanicas cunchas.
Ana Romani es nuestra proxima Beatriz, de su mano, de su voz, de sus palabras,
recorreremos los circulos del silencio, de la tierra, del amor y de la pena. todas las orillas
y sus oceanicas conchas.

E SE FAGO da varanda unha estación
unha tregua no curso das idades
un balcón para o sosego -abaixo o río-
e caen as augas e liman os meus pés
a memoria do illamento
as sombras da meniña
Se suispendo mesmo o río
e paralizo as augas e miro os estandartes
coa calma de quen rozou o linde
o carambo ardido o iceberg
Se sento no beirado -abaixo a altura-
e pouso no horizonte este pasado
e observo o aire suspendido
arnés que colga a luz para eses ollos
Se fago balaustrada no devir
e cedo ao peitoril esta ansiedade
se son cantil e balda que se asoma
e cesa mesmo así a tapia co seu medo
Abrigo entón a luz na altura que me acolle
e son ese lugar da calma e do beirado
-colga a ponte do seu cansazo aquel andar-
Son un corpo que se expón ao sopro dese aire
e suspende así a mecánica do abismo esa vertixe
o sistema que a sustenta As idades abrigan
este esplendor de campos no horizonte
centeais e clamores e a garza que ensaia neles
a traxectoria limpa doutro voo
Desde aquí na varanda que se asoma
abrigo a expectativa

son xa unha nova estación

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...