miércoles, 20 de enero de 2010

La voz vermella, de Olga Novo


Nace en el 1975, en la aldea lucense de Vilarmao (Pobra do Brollón)
 Lendo os seus poemas precipitámonos sobre a ferida luminosa dun universo onde a lumbre coida o mundo . A nosa POESIA SALVAXE contena nunha cita aprazada pero firme. Unha asombrosa voz na cal a tenrura é ablativo absoluto
Leyendo sus poemas nos precipitamos sobre la herida luminosa de un universo donde la lumbre cuida el mundo . Nuestra POESIA SALVAXE la contiene en una cita aplazada pero firme.  Una asombrosa voz en la cual la ternura es ablativo absoluto


VELENOS PARA A TÚA BOCA
                                                                                   Para Xosé Presa, na memoria


aínda me segue impresionandoun bufar de animais
que sube polas táboas do meu cuarto desde o curral.

e o sangue que quedou dos escapados bo batán,
o modo en que condensa a voz quen se despide para sempre.

o meu avó contruía os teus reloxos.
cortaba o pan  e cun coitelo a densidade do medo que non  se vai dun corpo tral guerra.

porque nós non sabemos cavar tumbas para enterrar-los fillos.
nunca sentimos o frío pasar dos ósos para adentro.

¿con canta metralla serías ti capaz de amarme?, di.

eu comín as túas raíces sabendo que o veleno me abrasaria a gorxa.

o meu avó ensinoume a vivir rozada polas balas.


NANA

eu queria convocarte ós ventos do muiño
porque sabia que eras quende ler no útero profundo do gran do trigo.
mentras setembro cedía a túa pel para o crepusculo.


a teta sobre o sol

aquilo era a maduración final de toda a miña lava
e a entoación rotunda dos meus cantos de nena
a absoluta forza coa que tiraba polo carro
recibindo o alento dos beizos doutra vaca.
bailar en maio exactamente igual que se rebentaras uvas
deixarte alimentar beber coma quen vive
o leite derradeiro
saíndo dunha teta disposta sobre o sol.
A teta sobre o sol (1996)

la teta sobre el sol

aquello era la maduración de toda mi lava
y la entonación rotunda de mis cantos de niña
la absoluta fuerza con la que tiraba por el carro
recibiendo el aliento de los labios de otra vaca.
bailar en mayo exactamente igual que si reventaras uvas
dejarte alimentar beber como quien vive
la leche última
saliendo de una teta dispuesta sobre el sol.


domingo, 10 de enero de 2010

Carlos Edmundo de Ory, la generosidad del poeta


Un poema es.

No buscar las palabras, escribir a vuela pluma.

Vaciarse. Estar vacio



“Soy un vivo muriendo a cuerpo entero
Corro despacio y es lenta mi prisa
Tengo un cero en mi ser y soy sincero
Mi uniforme de humano es mi camisa.”
             Carlos Edmundo de Ory



LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...