miércoles, 10 de junio de 2015

21 gramos, de MANUEL RIVAS

21 gramos | Opinión | EL PAÍS





Si, yo también me considero ciudadano del mundo. Pero cuando afirmo eso ante los aduaneros, me miran como a una cucaracha. No me queda otra que enseñarles el pasaporte y lo escrutan como si buscasen a un prófugo universal. Me siento Gregorio Samsa o el capitán Nemo. Me gustaría cambiar de pasaporte en cada viaje, como un viejo anarquista que conocí en Barcelona, Liberto, que tuvo otros cuarenta nombres. Esta temporada quisiera un pasaporte kurdo. No existe, pero existen los kurdos. Kurdos de Iraq, kurdos de Siria, kurdos de Irán, kurdos de Turquía. Entre otras cosas, ser kurdo significa que te den palizas históricas por los cuatro costados. Eso si que es una identidad. Machacados, gaseados, siguen hablando su lengua aunque se la corten. Ahora resisten en Kobanë, dan un ejemplo al planeta, a la geo-estupidez de las grandes potencias. Sorprende ver mujeres jóvenes en primera línea, un país invisible y cívico, frenando ese siniestro depredador, el Estado Islámico, sospechosamente cebado y armado. Así que cada día soy más kurdo. No pertenezco a la ONU: 193 países. Se calcula que el alma, ese pasaporte milenario, pesa 21 gramos. Cuando alguien muere y el alma zafa por el tejado, ese es el peso que pierde el cuerpo según una báscula de Ohio. Por lo tanto, un humano, pongamos 70 kilos, puede albergar 333 almas. Sin permiso de la ONU, albergo un alma kurda. En la infancia, enfermo, me regalaron un primer libro: El último mohicano. Fui Uncas, el mohicano. Fui armenio con Saroyan. Judío, con Primo Levi. De Chile, con Violeta. Haitiano, con Jacques Roumain. Mi hermana mayor, siempre por delante, iba trayendo esas almas, esos pasaportes. Y la casa se llenaba de gente. Esta temporada también me siento aprendiz de maestro mexicano. Pero no sé ni lo que peso. Qué horror.

lunes, 8 de junio de 2015

Os novos poemas de Manuel Rivas soaron na Biblioteca da praza de España - Ferrol - Diario de Ferrol

Os novos poemas de Manuel Rivas soaron na Biblioteca da praza de España - Ferrol - Diario de Ferrol





Os novos poemas de Manuel Rivas soaron na Biblioteca da praza de España - Ferrol - Diario de Ferrol



Karlotti e Rivas, na presentación de onte daniel alexandre

Karlotti e Rivas, na presentación de onte daniel alexandre
O escritor Manuel Rivas trouxo á Biblioteca Central da praza de España os seus “Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio”, un regreso ao seu territorio poético que nunca abandoa e que nunca o abandoa. De feito comezou a súa intervención lembrando unha cita de Faulkner: “a poesía protexe a súa xente”.
Rivas veu a Ferrol convidado pola Semana da Poesía Salvaxe que organizan Guillermo Ferrández e Karlotti e, nunha ateigada e expectante sala, foi este último quen fixo unha semblanza dos temas poéticos próximos ao escritor, desde a natureza á memoria, desde o mundo rural e a súa perda á solidariedade.  
a terra que se esconde
“Un verso de Camões di: ‘Aínda hai moita terra que se esconde’, que me parece todo un manifesto literario”. Tras estas palabras Manuel Rivas comezou a a lembrar a cerna deste novo poemario, o primeiro desde “A desaparición da neve” en 2009 e que terá edición en papel este verán. Rivas adiantou que se compón de catro partes e que nelas ten unha grande importancia a natureza e a súa dor polo que lle está a acontecer ao planeta.
Tamén destacou o apartado que leva por título “Oracións fúnebres”, unha homenaxe a persoas ás que o poeta considera heroes e entre os que están Elisa e Marcela, dúas lesbianas que casaron na Coruña a comezos do seculo XX para logo fuxir a América, ou Ánxel Vila, o patrón do Xurelo, o barco co que o escritor coñeceu a fosa Atlántica. Rivas foi lendo os versos do futuro libro e comentando a súa xénese ao numeroso público co que compartiu o acto.

domingo, 7 de junio de 2015

“Para a vida das palabras é máis importante que exista unha Semana da Poesía Salvaxe que unha Academia”

“Para a vida das palabras é máis importante que exista unha Semana da Poesía Salvaxe que unha Academia” - Ferrol - Diario de Ferrol

“Para a vida das palabras é máis importante que exista unha Semana da Poesía Salvaxe que unha Academia”

 | Actualizado 07 Junio 2015 
Rivas presentará o libro “Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio”      L.P.
Rivas presentará o libro “Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio” L.P.


Baixo o título non tan misterioroso de “Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio”, Manuel Rivas regresa ao combate poético tralos seis anos transcorridos desde a súa última achega, “A desaparición da neve”. Mañá estará recintándoos na Biblioteca Municipal da praza de España a partir das 19.30 horas. Faino dentro do taller poético que dirixe Karlotti, en certo sentido como premio de consolación por non poder ter estado (compromisos de última hora en San Jordi) na derradeira xornada da pasada Semana de Poesía Salvaxe, evento polo que sente unha indisimulada admiración. De poesía e actualidade social falamos.
 
Regresa a Ferrol e faino novamente coa súa última poesía.
Levaba seis anos sen editar pero non sen escribir. A poesía anda polos camiños e polas tabernas eu nunca deixei de atendela, é esa última bala que queda na recámara, esa carta na manga, a célula da literatura. Ando a rematar unha novela pero sempre necesito voltar á poesía, coronalo todo co loureiro da lírica. A Ferrol quixen voltar cando a semana da poesía salvaxe, pero un compromiso no San Jordi impediumo.
Mañá presentará o seu último traballo, “Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio”. Adiántenos algo deste novo libro.
O libro en si sairá en Xerais en verán, mañá o que farei será adiantar os seus poemas. O traballo ten un título exótico e irónico porque din que a alma foi pesada nunha báscula de Ohio e tiña 21 gramos. Eu recordo cando era neno nas tendas de barrio e aldea había unhas básculas que poñían Toledo-Ohio. A min, que non coñecía Ohio, aquilo recordábame ao cruceiro de Hío. Eran uns aparatos que pesaban cousas esenciais para a xente: o pan, o azucre, etc. e vexoo como un símbolo do esencial que é a poesía na vida.
Que temas e formas lle interesan nestre regreso?
Ademais do dito, formalmente ten un fio coindutor a base de haikais, precedente dos haikus xaponeses. Con eles falo da natureza insurxente, un paisaxe que é unha psicoxeografía. Unha natureza na que apenas está presente a voz humana, non hai unha posición dominante das persoas. É a natureza quen fala, como un murmurio e faino con ese falso silencio, esa presenza que está aí. E faino para contar o seu drama. Por último, a parte final é “Oracións fúnebres”, poemas adicados a xentes que para min son heroes anónimos e que representan loitas esenciais. Aí están Elisa e Marcela, dúas mulleres que casaron na Coruña a comezos do século XX; Ánxel Vila, o patrón do Xurelo, o barco que nos levou á fosa Atlántica onde deixaban os residuos das centrais nucleares europeas; ou o crego Manuel Espiña, ao que poño en diálogo cun Deus moi humano, pequeno, coxo e con fame... Dalgún xeito é unha continuación do meu anterior libro “Mohicania” co que pecho un círculo ou máis ben fago unha especie de espiral.
En principio vén a Ferrol agora porque non puido facelo en abril á Semana da Poesía Salvaxe. Que opina desta iniciativa e dos atrancos institucionais aos seu funcionamento?
Iniciativas como a Semana da Poesía Salvaxe son as que manteñen o ecosistema literario. Son a primeira natureza da literatura e a que derrota a esas voces parvas que din que a literatura, e xa non digamos a galega, e en xeral a cultura, existen por estares subvencionada. Este e outros véxoos como espazos de resistencia e re-existencia, lugares de liberdade. Hai un termo mariñeiro axeitado, o almeiro, os lugares onde se xunta a vida, a cardume, a vida. O almeiro ademais remite a alma. Por contra está a “marca do medo”, un lugar sen peixes, esquilmado... A semana de Poesía Salvaxe e outras iniciativas así son un almeiro. Se non existisen o demais sería un gran museo de fósiles. Sendo académico, e aínda que en modo algún é contraditorio e operan en diferentes dimensións, para a vida das palabras é máis importante que existan iniciativas do tipo da Semana da Poesía Salvaxe que exista unha Academia. Estou a falar dunha iniciativa “excéntrica”, fóra do centro do poder, da palabra oficial, do discurso, da base da literatura. Estou a falar de cando hai un incendio o primeiro en agromar son esas plantas silvestres que brotan a partir do polen ou da semente que transportan os paxaros. Necesitamos iso.
Vostede implicouse activamente na Marea Atlántica que vai gobernar na Coruña. Como analiza o sucedido en xeral nas eleccións do pasado día 24?
Joseph Roth, un escritor da Galitzia austrohúngara (hoxe entre Polonia e Ucraína) falaba de “países en lento afundimento”, aqueles nos que se vive unha sensación de declive no ambiente. Aquí produciuse algo como a herba que brota nos tellados, apareceu ese outro país que é un almeiro creativo, que ama a súa identidade, a festa e a liberdade que agromou milagrosamente. No fondo hai unha sensación de que todo o mundo está contento, mesmo os que perderon. Ata a Xunta, acostumada a gobernar desfacendo, que semella que só ten éxito cando a critican porque así se demostra que existe, do contrario ninguén se enteraría do desaparecida que está. Parece que nos pobos hai unha intelixencia poética que impide o seu afundimento. Ante a insuficiencia repiratoria e a falta de osíxeno hai depósitos de esperanza que levedan como o pan, como o berro de vitalidade dun pobo. A min paréceme moi interesante porque ademais significa a reivindicación da xente nova que tan azoutada está a ser pola situación actual.

jueves, 4 de junio de 2015

POEMAS DE 21 GRAMOS NA BÁSCULA DE OHIO (Oito de Xuño, sete e media, na Biblioteca)




O desertor da néboa

Triste velocidade
Que non esconde o seu pasado,
Terra que aluca
Nas fiestras do tren
Á procura do desertor da néboa. 

Manuel Rivas 
(de Poemas de 21 gramos na báscula de Ohio

O LUNS, OITO DE XUÑO, AS SETE E MEDIA DA TARDE, NA BIBLIOTECA CENTRAL DE FERROL
TODOS E TODAS ESTADES INVITADAS, ASISTIDE, E TANTAS GARZAS, PERDÓN, GRAZAS.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...